berlinie

„Sięgnęła do suwaka sukienki, żeby też się jej pozbyć, ale barman chwycił jej dłoń. – Nic dziś nie robisz. My jesteśmy tu dla ciebie i zrobimy wszystko, co chcesz. Delikatnie ułożył ją na materacu i stanął obok kolegi, czekając na jej wskazówki. Czuła, że od samego patrzenia na nich może dostać orgazmu. A do tego ta propozycja spełniania jej fantazji... To było cholernie podniecające. – Rozbierzcie...

U Shakespeare’a najbardziej podoba mi się jego stosunek do własnej twórczości. Jest coś irytującego u największych artystów – Danta, Joyce’a, Miltona – w ich uporze tworzenia arcydzieł i podkreślania swej doniosłej roli. Umiejętność poświęcenia życia sztuce bez zapominania, że stanowi ona zajęcie frywolne, jest niesłychanym, osobistym osiągnięciem twórcy. Shakespeare nigdy nie traktuje siebie nazbyt...