cholera

„– Czekałem, aż wszyscy wyjdą – dodał. Wydawało mi się, że słyszałam w jego głosie wyzwanie i zachętę. Nie spuszczając z niego wzroku, przełknęłam głośno ślinę. Nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Poczułam, że pragnę go jak jasna cholera. W tym momencie stało się jasne, do czego zmierza cała sytuacja. Celowo przedłużał chwile niepewności. Przez głowę przelatywały mi tysiące myśli. Owszem, zdarzało...

„– Jezu, jakie ty masz nogi – powiedziała, śmiejąc się, i przejechała palcem wzdłuż mojego uda, po czym okryła nas przyniesionym z altany kocem. Było już dość późno, sporo osób się rozeszło, atmosfera zrobiła się bardzo kameralna. Popijałyśmy razem wino, grzejąc się ciepłem własnych ciał, bo noc zdążyła zrobić się chłodna. Rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym, wpatrując się w spadające gwiazdy. Przez...

Chciałbym, żeby Michalczenia nie tak szybko wyszedł poza miniatury. Umie je budować. Umie i zasmucić, i rozbawić. Umie obudzić nienawiść i miłość do małych miasteczek, do świata tak niby dobrze rozpoznanego i opisanego tu i tam. Cholera, on naprawdę umie bawić się językiem i akcją! Ale to nie jest zabawa dla samej zabawy — nie, to proza interwencyjna, to głośne i zarazem kameralne SPRAWDZAM dla literatury...