kosmosu

Wsółczesne, pozornie nieco pesymistyczne wiersze stanowiące wynik obserwowania rzeczywistości. Nie są „czytadłami”, ale zmuszają do refleksji.

Tom wierszy Śmieci z kosmosu (oryginalne wydanie z 2013) w przekładzie Miłosza Waligórskiego trafia w ręce polskiego czytelnika w specyficznym czasie wzmożonej koniunktury na tzw. literaturę odpadkową (pochylającą się nad nadprodukcją dóbr i zanieczyszczeniem świata), choć w jej poezji odpadki mają inny, szerszy, bardziej metaforyczny charakter. W swoich tekstach Ristović przedstawia rzeczywistość...

Futurologiczna wizja ludzkiej społeczności, która wykorzystawszy własną planetę, zabiera się za kolonizację kosmosu, ale również tam znajduje jedynie samą siebie – zrozpaczoną i samotną. Edytor tekstu Adamowicz niemal automatycznie, w onirycznym zacięciu,wypluwa z siebie oznaki zbliżającej się katastrofy. Nebula – czuła jak kursor, aktualna jak mem i bezwzględna jak proroctwo – błądzi między planetami,...

Jestem Erosem. Adonisem pod postacią człowieka. Jestem częścią największej siły Kosmosu. Jestem ruchem, światłem i prędkością. Wszystkim jednocześnie. Wszystkim, co da się zarejestrować. Jestem seksem. Kocham i pieprzę. Całuję i pieszczę. Mocno i delikatnie. Szybko i wolno. O ile jesteś pełnoletni, twój wiek nie gra roli. Możesz być młody, możesz być stary. Dopóki jesteś przy zdrowych zmysłach, dopóki...