niby

„– Nie wiedziałam, że malujesz – palnęłam. – Skąd niby miałaś wiedzieć? Nie znamy się. – Ale możemy się poznać. – Po to przyszłaś? Poznać mnie? Nie sądzę. – Coś mnie tu ciągnęło, więc pewnie chęć dowiedzenia się więcej o tobie. – Bądź ze mną, a przede wszystkim ze sobą, szczera. – Wyciągnął rękę i włożył mi włosy za ucho. – Przyszłaś tu, bo chcesz przyjemności – powiedział to, a we mnie coś...

Chciałbym, żeby Michalczenia nie tak szybko wyszedł poza miniatury. Umie je budować. Umie i zasmucić, i rozbawić. Umie obudzić nienawiść i miłość do małych miasteczek, do świata tak niby dobrze rozpoznanego i opisanego tu i tam. Cholera, on naprawdę umie bawić się językiem i akcją! Ale to nie jest zabawa dla samej zabawy — nie, to proza interwencyjna, to głośne i zarazem kameralne SPRAWDZAM dla literatury...