satyra na

Iwan Andrejewicz zostaje wplątany w sytuację, zdawałoby się, komiczną. Obcy człowiek zaczepia go, kiedy stoi pod obcą kamienicą... Człowiek dziwny, rozchwiany, opowiadający - jak się zdaje - kompletne bzdury, co rusz znikając, zostawia więcej pytań niż odpowiedzi. Szuka kobiety, ale jakiej? I czy to, że wpadł na Andrejewicza to na pewno przypadek?

Z czego się śmiejemy Śmiech to – wbrew pozorom – poważna sprawa. Żarty, które opowiadamy, odsłaniają nasze obawy i aspiracje, to, z kim się trzymamy, i to, kogo z naszej „wspólnoty śmiechu” wykluczamy. Do 1989 r. satyra miała często charakter polityczny, była zakamuflowaną krytyką PRL-owskich realiów. Dziś żarty o „Januszach i Grażynach” z klasy ludowej czy „Julkach” – liberalnych nastolatkach –...